ora 11:24
Ne detyre ogurzeze
Hadi i mjere…
rremben te vdekur,
te gjalle perpin te tjere…
vec s’e mberthen dot
poezine pergjithmone:
ne valixhen e saj mbi karroce
e mban e bukura Persefone.
Te veshtron…si e zene ne faj…klith e si femije perpjek nje kembe ne toke:
Vdekja?
Sa vend qe i japim te mjeret ne!
Hija e saj ne fakt me kall krupen!
Varret i kemi ngritur rreth vetes
nga frika se mos e leshojme veten krahecelur,
se mos liria na varet grykes!
Heshtjes tende i pergjigjet me nje tjeter thirrje…e ty te perngjan papritur me nje femije…
Le te mos flasim per vdekjen fare!
Kjo maskareshe vjen gjithmone e paftuar,
nganjehere te shtiret edhe mike
nganjehere hyn pa u diktuar…
E ti perseri nuk flet…e veshtron si i perhumbur…Atehere ajo te shterngon doren:
Ngrihu tani, shterngoje kupen!
Bashke do te ngreme nje dolli:
Ti per fluturat qe te shkuan
e une per pellumbat e mi…
Ngrije ta pime me eks,
ta ndiejme ne fyt zjarrmine.
Ta mbyllim funeralin? Si thua?
Pastaj kthejme nje per dashurine!
E teksa ktheni kupen per dashurine, brenda qeshjes nje hije i pushton syrin…e heshtur:
Me vjen keq
qe te prek me duar te holla…
me perngjajne me fije letre:
ne dhome ikjes iu ndje fryma,
u ndje varrosja e nje tjetre…
Dialog Poetik 
Lini një Përgjigje