ora 17:15
|
Postimi origjinal është bërë nga HenaBlu
 Mendoja per deboren qe me ther
kur vrapoj mbi te kembezbathur: vezullon si nuse, mbreteron aq hijshem me magjeps gjithmone padashur. |
Ah…debora…e kisha harruar deboren dhe ngazellimin
(valle pse ishte e bardhe luaja me te deri vone ne erresire?)
kujtoj trishtimin kur nje Cizme me e ftohte se ajo prishte
plakun prej debore qe ngrija me duart mberdhire…
Nje dite me debore te bera ty dhe veten time…
prej debore endrra…kisha …unaza…kembanore…
por Cizmja gjithnje i prishte….ishte me e forte…
sepse nuk ishte cizme prej debore…
Asaj Cizmeje nuk i shpetova dot…dhe kurre s’do t’i shpetoj…
njerezve qe nga debora krijova plaget s’u kane zene kore…
dasmat jane aq te ndryshme…martesat njesoj…
(dashurohesh dy here pas te njejtit njeri?)
ajo ishte gjithnje nje tjeter…
i njejti une perseri…
plaku qe sot ben femije prej debore…
Dialog Poetik 
Lini një Përgjigje