ora 18:49
Por…
Ti dashuri e thith shpesh stuhine
teksa torturohesh ne pritje te se mires,
qetesia te shket pa u dalluar, e di,
s’e njeh, kur e sheh ti, nga afer te dliren.
Ne vende te tjera me behesh i huaj,
me do, por duhet te te therras gjithmone,
me meket zeri e udhes me pergjumet:
une te ndjek ty e ti… nje iluzion.
Ti e deshiron boten te perkryer!…
…nje pike dhembje… dhe eshte menjehere e shemtuar…
Ti qe bredh neper stinen e persosur,
me zogjte ende s’je pajtuar?
Po pse deshiron te gdhendesh rrathe ne sy?
Pse gjithmone me shkaterron kalate,
qe optimiste, e bardhe i ngre me ty,
deri kur m’i prish, per te ndrequr boten e prape?!
Gjithmone, pastaj ti kthehesh prape tek une:
“Eja!” – me thua – “te ngreme prape kala…”
Me veshtron me sy kaprolli e prekja dritheruese
me zgjon ndjesine qe puthje e vjeter me la…
Ti dashuri e thith shpesh stuhine
teksa torturohesh ne pritje te se mires,
qetesia te shket pa u dalluar, e di,
s’e njeh, kur e sheh ti, nga afer te dliren…
Dialog Poetik 
Lini një Përgjigje